Vorige week kregen we een telefoontje van een burger, Sandrine*, die zich grote zorgen maakte over een persoon die ze net onderweg had ontmoet.
Het ging om meneer K., een patiënt die we al een tijdje op straat begeleiden.
* Schuilnaam
Sandrine maakte zich grote zorgen over de situatie van Meneer, die beefde en tekenen vertoonde van een epileptische aanval. Hij had echter nog de tegenwoordigheid van geest om haar te vragen contact op te nemen met Straatverplegers, wat ze zonder aarzeling deed. Helaas, al druk bezig met andere patiënten, kon ons terreinteam niet snel ter plaatse gaan.
Sandrine, zich bewust van de ernst van de situatie, nam vervolgens het heft in eigen handen en belde de hulpdiensten. Ze toonde ongelooflijk veel geduld omdat ze verschillende weigeringen moest doorstaan vooraleer er een ambulance beschikbaar was.
Meneer is inderdaad bekend op de spoeddienst omdat hij daar al verschillende keren passeerde, vaak in een staat van dronkenschap, wat vermoeiend en demotiverend kan zijn voor de teams ter plaatse. Gelukkig voegde de preventiedienst van de gemeente, die inmiddels ook was gebeld, wat extra overtuigingskracht toe aan Sandrine’s vraag, zodat de ambulancedienst meneer uiteindelijk toch kwam ophalen.
Sandrine bleef bijna twee uur bij meneer, steunde hem, luisterde naar hem en hielp hem. Ze nam zelfs de tijd om achteraf contact met ons op te nemen om de details van de situatie uit te leggen.
Gewone mensen die zoals Sandrine de tijd nemen om te stoppen voor dakloze mede-burgers, of ze nu in nood verkeren of gewoon een luisterend oor willen, spelen een essentiële rol. Inderdaad, ondersteuning en troost bieden kan van vitaal belang zijn in bepaalde situaties en ons extra hulp bieden bij het verzorgen van onze patiënten.
We willen Sandrine en alle andere mensen die op een dag de tijd namen om iemand op straat te ondersteunen, dan ook hier eens heel erg en van harte bedanken!
Wil je bijdragen aan de verandering?
--
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.