In deze aflevering van « uit het leven gegrepen” vertelt een sociaal werkster van Straatverplegers over haar toevallige ontmoeting, buiten haar werk, met een patiënte. Waarschuwing: deze tekst gaat over sexueel geweld en de intimidatie waaraan dakloze vrouwen overgeleverd kunnen zijn.
“Na een drankje met vrienden neem ik zoals iedere avond de metro. Al snel besef ik dat de vrouw die tegenover me zit, één van de personen is die door Straatverplegers worden begeleid. Maar het is duidelijk dat zij me niet herkent.
Ik hoor haar tegen de man die naast haar zit, zeggen dat ze een plaatsje in het metrostation “Troon” wil zoeken waar ze met rust gelaten wordt. Maar de man schijnt weinig oor naar haar wens te hebben. In plaats daarvan antwoordt hij dat hij “graag met haar kont speelt”. De vrouw, een beetje gegeneerd, noemt hem “haar man” als een soort excuus voor deze invasie van haar intieme sfeer.
Met zijn dronken stem gaat de man door met zijn agressiviteit.
Zijn uitingen worden groffer. Hij bijt haar verschillende keren toe dat hij van plan is “haar van achteren te nemen”. Hij komt op haar af, grijpt haar, blijft smerige taal spuiten. En zijn gezichtsuitdrukkingen laten over zijn bedoelingen niet de minste twijfel bestaan.
Zij verzet zich en eist dat hij haar loslaat
Ze doet alsof het haar onverschillig laat, maar haar blik is overduidelijk. Ik zie de angst en de wanhoop van een vrouw die in een onontkoombare situatie gevangen zit.
Ze stapt uit de metro met de man op haar hielen. Ik verlies ze uit het oog.
Ik vraag me af of ik binnen mijn mogelijkheden iets anders had kunnen doen. Ze toespreken? Wat fermer moeten optreden? De vrouw een lijst geven van plaatsen voor veilig onderdak?
En toen voelde ik me machteloos.
Ik weet dat ze op straat met een groep vrienden omgaat en dat ze weet hoe sommigen daarvan zich gedragen. Ik ken ook het werk dat mijn collega’s met haar doen en hoe moeilijk het is om haar uit misbruiksituaties te halen.
Maar als vrouw kon ik niet beletten dat mijn hart uitging naar de vrouw die ze is.
Ik had ook een sterk gevoel on onrechtvaardigheid ten opzichte van al die vrouwen die een staat in zodanig kwetsbare en obscene omstandigheden laat leven dat ze zich een ander lot dan sexuele agressie op straat niet kunnen voorstellen – en er aanspraak op maken.“
Heb je genoeg van onrecht?
(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.