Die ochtend opent meneer A. het hek van het terrein waarop zijn modulaire woning staat. We hebben hem opgebeld om hem van onze onverwachte komst te verwittigen en hij heeft zich snel klaargemaakt om ons met een brede glimlach te ontvangen. Voor mij is het een weerzien nadat hij enkele maanden in zijn module heeft doorgebracht. Zijn zout- en peperkleurig haar is zorgvuldig geborsteld en zijn gezicht gebruind en vriendelijk. Hij nodigt ons hartelijk uit om binnen en koele coke te komen drinken.
Enkele maanden geleden leek ons dat allemaal nog ondenkbaar, ook al bestaat de essentie van ons werk erin het onmogelijke te bedenken om onze patiënten zich stapje voor stapje te laten herstellen.
Na een melding hebben we meneer A. nauwelijks twee jaar geleden ontmoet langs een snikhete Brusselse boulevard. We vonden hem temidden van een grote hoeveelheid zakken en afval, altijd op dezelfde plaats, in kleermakerszit. Onze gesprekken verliepen vriendelijk maar hij leek wantrouwig. Wat we hem ook voorstelden, hij wees alles af, zelfs een simpele kop koffie.
Geleidelijk vertrouwde hij ons bij onze ontmoetingen stukjes en beetjes over zijn verleden toe: de traumatische uitzetting uit zijn woning, zijn verlangen naar de natuur en de zee, zijn verschillende baantjes in Brussel.
Hij leek meer vertrouwen in ons te krijgen maar ieder concreet voorstel om hem te helpen met een woning en medisch-sociale ondersteuning ketste af op een mysterieuze en vermoeide glimlach: “Vandaag niet, we praten er later over.” Vele maanden lang bleef meneer A. onbeweeglijk tussen zijn talrijke zakken zitten; we hebben hem nooit zien opstaan.
Bij het begin van de winter trad er een breuk op. Onze gesprekken werden korter en de zwakke link die we in zes maanden hadden opgebouwd, verkommerde ook al gaf hij ons steeds die melancholische glimlach. Uiteindelijk kregen we te horen dat hij wegens werkzaamheden van zijn plek verdreven zou worden. In samenwerking met Samusocial is het ons gelukt hem met spoed in één van hun centra onder te brengen.
Onze vrees was toen dat die verdrijving voor iemand die zo aan zijn omgeving gehecht was, een enorme schok zou betekenen en dat hij zich nog meer in zichzelf zou terugtrekken. Maar na die twee lange jaren op straat vastgezeten te hebben, onderging hij de verandering als een keerpunt. Ons team greep dat moment aan om hem opnieuw een woning aan te bieden.
Ondanks de trage administratieve procedures en de talrijke afspraken die hij gewongen moest ondergaan, heeft meneer A. er geen enkele gemist, hoewel we uit zijn zwijgen konden opmaken dat hij er verre van gerust op was.
In het voorjaar heeft meneer A. zijn modulaire woning betrokken. We weten dat hij nog een lange weg voor zich heeft om de beproevingen die hij heeft ondergaan, te boven te komen, maar hij kan nu met meer vertrouwen de toekomst tegemoet zien.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
--
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.