Een paar maanden geleden vonden we onderdak voor meneer N. Hoewel hij de woonst had bezocht, wat geld had opzij gelegd voor de eerste huur, de sleutels had ontvangen... ging hij er niet heen.
Hij had het erg moeilijk om het te bevatten. Het duurde bijna een maand voordat hij zich kon voorstellen dat hij er woonde en kon praten over hoe hij het wilde inrichten.
Maar de tijd verstreek en meneer gebruikte zijn woonst nog steeds niet. Hij vond allerlei uitvluchten om het niet te doen: "Ik moet nog wat klusjes opknappen, maar ik wacht tot mijn vrienden beschikbaar zijn om me te helpen, er zijn er minstens twee nodig", ondanks ons aanbod om hem te helpen. Of nog: "Op dit moment logeer ik bij mijn neef en ik ben hem nog geld verschuldigd, ik kan niet weggaan zonder hem terug te betalen ... Ik wil dat de woonst goed is ingericht voordat ik erin trek ... Ik heb spullen nodig om me bezig te houden in deze woning (tv, boeken, enz.)".
Tegelijkertijd vertelde hij trots aan zijn omgeving dat hij een woning had.
Op een dag namen we toch de tijd om alle verhuisspullen te verzamelen en samen met hem de plek in te richten. Hij zei erg blij en ontroerd te zijn, sprak over zijn schuldgevoel over alles wat hij had gekregen en vertelde ons dat hij dat allemaal niet verdiende vanwege zijn verleden.
Na twee maanden begon hij beetje bij beetje overdag, voor een paar uur, naar zijn woonst te gaan, ... maar slapen deed hij er nog steeds niet.
PGedurende al die tijd moedigden we hem aan zich toch in de woning te nestelen en tegelijkertijd bevroegen we zijn belemmeringen, zijn behoeften, zijn verlangens...
We probeerden afspraken ter plekke met hem te maken om hem tot daar te krijgen. We gaven hem echter zoveel tijd als hij nodig, zonder druk.
Tegelijkertijd merkten we iets op dat voor hem van cruciaal belang leek, een vorm van verbintenis: hij betaalde trouw maandelijks zijn huur. Hij, die openlijk toegeeft problemen te hebben met het beheren van zijn geld, en de neiging heeft om alles uit te geven zodra hij het ontvangt.
Uiteindelijk, vlak voor de feestdagen, betrad meneer N. (eindelijk) zijn nieuwe woning! En hij keek ernaar uit voor zichzelf een lekkere feestmaaltijd te bereiden! Hij bleef vooruit kijken, wat geruststellend is.
Hij raakte al snel zijn sleutels kwijt. We konden hem een duplicaat geven voor de voordeur van het huis, maar niet voor die van zijn woonst. Voorlopig ging hij zijn woonst dan maar via het raam binnen... De tijd om samen met de huisbazin een oplossing te vinden, d.w.z. een paar weken. In ieder geval kwam hij er, zo bleek, toch elke nacht slapen.
Kortom, hij is nu officieel gehuisvest. Hij slaapt niet langer op straat, waar hij wel nog zijn dagen doorbrengt, maar hij gaat 's avonds terug naar huis. Het heeft lang geduurd, maar hier zijn we dan - wat een vooruitgang!
En deze herhuisvesting, hoewel lang en moeilijk, was het begin van alles.
Sinds we hem het concrete huisvestingsvoorstel deden, hield hij nooit op ons te verbazen!
Hij zette en zet veel dingen in gang en we wijzen hem daar zo vaak mogelijk op, ook al heeft hij zelf de indruk dat hij niet vooruitgaat.
Met onze steun heeft hij een bewindvoerder toegelaten, om zijn budget beter te beheren. Hij heeft geïnvesteerd in zijn woning. Hij is van plan om weg te trekken uit Luik, weg van zijn voormalige kennissen, die hij als slechte vrienden beschouwt. Hij plant binnenkort een ontwenningskuur te volgen. Hij visualiseert zichzelf als iemand anders dan een dakloze en hij investeert in een psychologische begeleiding. Hij ziet zichzelf opnieuw als een "normale burger", hersteld van zijn drugsverleden, vrij van angsten, met een vredige slaap, een plek om te wonen, leuke contacten die hem omhoog duwen. Hij ziet zichzelf reizen.
Deze herhuisvesting heeft echt geholpen om het herstel, in lijn met de Housing First principes, op gang te brengen. Het bevestigt voor mij dat onze werkfilosofie en aanpak zinvol is.
Ik ben blij te zien dat meneer N. op weg is naar meer welzijn!
Dit verhaal raakt je?
--
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.