Een paar maanden geleden begon ik bij Straatverplegers te werken. Als dat bij vrienden of kennis ter sprake komt, krijg ik vaak de vraag of mijn werk niet te moeilijk is? Iedere keer weer ben ik verwonderd over die vraag, en mijn antwoord is steeds hetzelfde: neen, mijn werk is niet te moeilijk.
Ik ben sociaal werkster en heb daar bewust voor gekozen. Straatverplegers verschaft me de nodige middelen om mijn doelen te bereiken in een positieve werksfeer en met een team waar ik steeds kan op terugvallen.
De band die ontstaat met onze patiënten geeft inhoud aan mijn werk en maakt het boeiend en nuttig.
Nee, het is niet mijn werk dat moeilijk is.
Wat wel moeilijk is: de omstandigheden waarin onze patiënten moeten leven - koude, honger, onveiligheid, eenzaamheid, gebrek aan respect, aan contacten en aan erkenning.
Wat wel moeilijk is: vast te moeten stellen dat de instellingen die hen zouden moeten helpen, te weinig aangepast zijn aan de werkelijkheid waarin dakloze mensen leven om hen adequaat te kunnen helpen.
Wat wel moeilijk is: te zien hoe in sommige gevallen de eenvoudige vermelding dat onze patiënten dakloos zijn, hen van hun menselijkheid berooft – en wel zodanig dat we hen ervan moeten overtuigen dat ze meer zijn dan alleen “daklozen”, omdat ze anders zichzelf dat etiket opplakken, wat veel te vaak gebeurt.
Wat ook moeilijk is: tot de vaststelling te komen, ook al besefte je dat voordien al, hoezeer de samenleving door haar mechanismen en procedures ongelijkheden schept die nochtans kunnen vermeden worden als er op langere termijn zou gedacht worden en structurele maatregelen genomen.
Maar uit al deze moeilijkheden put ik ook de motivatie en vastberadenheid onze patiënten te helpen hun waardigheid terug te vinden, ondanks alle hindernissen. Om de kijk van de samenleving te veranderen. Zodat het einde van dakloosheid geen utopie blijft.
Door mijn werk bij Straatverplegers, vind ik iedere dag opnieuw een reden om daar steeds vaster in te geloven!
Doriane, sociaal-assistente bij de afdeling Luik