Toen we u onder onze hoede namen, Meneer N.*, wilden we zo veel mogelijk van u te weten komen om u zo goed mogelijk te kunnen helpen. Een email uit uw netwerk deed me toen onthutst opkijken. De tekst was nogal ontmoedigend: u had hoe dan ook zelf voor een leven op straat gekozen en had huisvesting altijd afgewezen …

Het is natuurlijk niet de eerste keer dat ik dat soort opmerkingen hoor, maar ze blijven me verbazen. Moesten we u daarom maar laten vallen?

© P-Y Jortay

En toch…

Het heeft wat tijd gekost u te vinden, u aan te spreken, vol te houden, rekening houdend met uw ritme… maar vandaag, een paar maanden later, zien we dat er schot in uw zaak zit. De eerste ontmoetingen waren gecompliceerd. U ontweek onze blik, aan uw verhaal was geen touw vast te knopen en het was moeilijk langer dan 5 minuten met u te praten. Een band met u opbouwen leek onmogelijk.

En toch…

Op een mooie dag ging u met ons op stap voor een kop koffie. Mijn collega en ik waren verrast - en meer nog toen u met ons meeging naar een gezondheidscentrum voor een momentje van welzijn. We hebben toen de hele morgen samen doorgebracht.

Sedertdien kijkt u ons recht in de ogen, hebt een glimlach voor ons over, onthoudt onze namen en vooral: u accepteert ons gezelschap.

Een paar weken geleden zocht ik u met een collega. In de verte zag ik een silhouet dat op het uwe lijkt, maar met een heel ander hoofd. De lange haren en de baard waren verdwenen. Had ik een nieuw bril nodig? Ik keek u aan en zag schitterende ogen en een verlegen glimlach.

Geweldig, wat een verandering! Maar dat is niet alles. U haalde documenten te voorschijn en toonde trots de stappen die u net, zonder begeleiding, bij de sociale instanties had ondernomen.

Voor sommigen zijn dat misschien kleinigheden maar voor mij zijn dat prachtige en zinvolle winstpunten die me enorm veel plezier doen.

Toen we laatst het onderwerp huisvesting weer ter sprake brachten, leek u geïnteresseerd. Er blijven nog verschillende hindernissen te overwinnen voordat we dat doel kunnen bereiken. Ik ben me er goed van bewust dat er altijd ups en downs zullen zijn , maar dat hoort bij het genezingsproces.

Zich inzetten voor iets waar geen vraag naar lijkt te bestaan? Dat is niet makkelijk te begrijpen. Maar sedert ik lid van dit team ben, stel ik vast dat achter iedere weigering een vraag verborgen zit.

Omdat iedereen een thuis verdient…

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.

© P-Y Jortay - Straatverplegers 2021