In deze vroege lente, hebben we een afspraak met Mevrouw V. * We gaan met haar naar het ziekenhuis voor een belangrijk onderzoek. Haar knie gaat sterk achteruit en ze kan bijna niet meer lopen.

Te laat komen is dus uitgesloten. Maar wat doe je als de dag niet meezit en je buiten je fiets gevandaliseerd terugvindt? Rennen, openbaar vervoer, zweten.

Op kantoor pakken we haar dossier en gaan in vliegende haast (nou ja, max 30 km per uur, natuurlijk) met ons trouwe autootje op weg.

We bellen aan bij Mevrouw V die ons onmiddellijk door het raam iets toeschreeuwt. Goed teken, ze is wakker.

Ze laat ons binnen en wordt vriendelijker, ze herinnert zich de afspraak en heeft haar spullen klaar.

Ze kleedt zich met enige moeite verder aan en we gaan op weg. Tijdens de rit wordt de stemming beter: we maken wat grapjes en vragen hoe het gaat. We hebben het voornamelijk over haar zoon die terug is uit Italië. Ze vraagt hoe het gaat met onze collega’s die ze lang niet heeft gezien.

We komen met een kleine vertraging op de parking aan en vrezen dat we aan de receptie niet met open armen ontvangen zullen worden. Maar dat valt mee: we worden onmiddellijk doorgestuurd naar de verantwoordelijke dienst waar we een paar minuten later binnen mogen. We nemen plaats bij de orthopediste en … Mevrouw V begint lastig te doen: nieuwe gezichten bevallen haar niet en dat laat ze goed merken ook.

Maar de dokter is onverstoorbaar. Ze vraagt wat de klachten zijn en doet een grondig onderzoek, ondanks wat protesten. Ferm maar geduldig en goed luisterend vindt ze de juiste woorden. Mevrouw V zegt niets meer en is opeens erg op haar gemak en ontspannen.

Resultaat: de diagnose wordt duidelijk; een aanvullend onderzoek zal nodig zijn en over een maand volgt een nieuwe afspraak.

Mevrouw V is het daar enthousiast mee eens en we gaan alle drie met een glimlach naar buiten. Het heeft ons bijna twee jaar gekost, steeds tevergeefs, om deze afspraak te organiseren…

Help ons een einde te maken aan dakloosheid!

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst.