Lecrenier

Vandaag heb ik meneer J naar het ziekenhuis vergezeld voor een gesprek ter voorbereiding van zijn opname. Ik ken hem nu al bijna twee jaar.

Hij is groot, mager en heeft een baard. Dikke zwarte wenkbrauwen zweven boven zijn ondeugende ogen. Na een recente val loopt hij met een kruk.

Vanmorgen is hij nerveus maar niet minder vastberaden om van zijn overmatig drankgebruik af te komen.

Vlak voor zijn afspraak vertrouwt hij me toe: “Tijdens het gesprek zal ik 100% eerlijk zijn want het is zinloos om rond de pot te blijven draaien.”

Voor meneer J is dit een belangrijke etappe want eindelijk is hij tot deze stap bereid.

We moeten lang wachten maar uiteindelijk ontmoeten we de psychiater.

Ik laat het aan meneer J over om hem te overtuigen van zijn motivatie om van de drank af te komen - en gezien zijn vastberadenheid is dat niet moeilijk.

De aanvraag van meneer J wordt geaccepteerd: hij kan met een kuur beginnen. Aan het einde van het onderhoud wenst hij het hele team met een brede glimlach een goede dag.

Dit is de tweede beslissende etappe voor meneer J. De eerste was het betrekken van een eigen woonst enkele maanden geleden.

Hij wil absoluut uit de moeilijkheden geraken. En zelfs als dat niet altijd makkelijk is, houdt hij vol en gelooft in zichzelf.

Persoonlijk ben ik erg onder de indruk van zijn vooruitgang en opgelucht dat zijn herstel een realiteit wordt.

Zonder u bestaan wij niet ...

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.