Straatverplegers is niet betrokken bij de hongerstaking van de mensen-zonder-papieren in de Begijnhofkerk, de VUB en de ULB.
Toch voelt Straatverplegers zich hoogst betrokken bij de mensen in hongerstaking.
Zoals vele anderen, eisen, verwachten, hopen … we, dat er snel een oplossing voor hen gevonden wordt. Die oplossing kan niet anders dan politiek zijn.
Wie met dakloosheid in Brussel bezig is, ontsnapt niet aan de problematiek van de ongeregelde migratie, van de mensen zonder papieren, van een incoherente of zelfs onbestaande migratiepolitiek, in België, in Europa, in de wereld.
Inderdaad, een deel van onze patiënten zijn mensen zonder papieren. Een belangrijk deel van de mensen die op straat leven, zijn mensen zonder papieren. En de gevolgen daarvan, zien we dagelijks.
Afgelopen dagen publiceerden we de getuigenis van onze collega-verpleegster Blanca en onze patiënt Meneer L. Ondanks het feit dat zijn lichaam verminkt is, hij heeft maar één been, is hij een mens van vlees en bloed. Bovendien heeft hij een sterke, vriendelijke persoonlijkheid, wat de mensen rondom hem appreciëren. Hij heeft een lichaam en een geest, alle elementen die van hem een mens maken.
“Als ik vandaag iets over hem wil vertellen, is het omdat het verhaal van zijn leven op straat me zo sterk beroert. Waarom? Omdat hij zo hard zijn best doet om zich te verbeteren, van de drank af te komen en vooruit te gaan. Maar zodra we een bepaald punt hebben bereikt, stopt de vooruitgang en valt hij weer terug.”
Maar meneer L. heeft geen papieren. En daarom is hij, volgens de conventies van onze samenleving, geen echte mens. Hij mag creperen, op straat, in een kerk, op een bouwwerf, … liefst anoniem.
“Ze hebben nauwelijks rechten en worden uitgebuit. Zodra hun lichaam kapot gaat, worden ze voor de economie waardeloos, net zoals een machine. Men laat ze berooid vallen met als enig recht om bij de gezondheidsdiensten te mogen aankloppen - maar zelfs dat is gecompliceerd.
Wat men vergeet is dat we een dak boven ons hoofd nodig hebben om ons veilig te voelen, om voor een waardig bestaan en voor onze gezondheid te kunnen zorgen.”
Als Straatverplegers kunnen we dat niet accepteren. Ons perspectief is humanitair, we stellen de mens als mens centraal. Als (medische) zorgverleners staan we mensen bij om in menswaardige omstandigheden te kunnen (over)leven en een plaats te vinden in de samenleving.
We beseffen dat de problematiek complex is, dat er gewikt en gewogen moet worden. Maar tegelijk zijn we er ook van overtuigd dat onze samenleving over alle middelen beschikt om haar verantwoordelijkheid ten opzicht van onze medemensen in nood, ongeacht hun herkomst en hun beweegredenen, op een menswaardige manier op te nemen.
Met onze eigen middelen, die ons door de overheid en door het publiek worden toevertrouwd, doen we dat waar we kunnen. Hetzelfde verwachten we van onze beleidsmakers.
“Het probleem zit hierin: hij heeft geen papieren. En dat blokkeert hem. Ik bewonder zijn moed als ik zie hoe hij, ondanks alle tegenslagen, toch steeds blijft proberen.”
We kijken ongeduldig uit naar het moment, waar “mens zijn” niet langer afhangt van een papier.
Foto: Pierre-Yves Jortay