Wat me als sociaal werker het meest raakt en verrijkt zijn momenten van stil samenzijn.
Natuurlijk moeten we doelen halen, afspraken nakomen, enz., maar wat ik prefereer is als er tussen mij en de patiënt “niets” gebeurt.
Want als we verplichtingen, resultaten, enz., vergeten, staan we buiten de tijd. Dan zijn we alleen maar aanwezig en delen iets met die persoon, al is het maar stilte…
Er komt veel meer tot stand als men geen verwachtingen heeft, eenvoudig aanwezig is, dan wanneer er een verplichting op ons weegt. Zelfs al is dat laatste essentieel om vooruitgang te boeken, om zich te verzorgen, een woonst te vinden.
Maar ook dan werken we in de eerste plaats aan het vestigen van een band – dat is de kern van ons werk.
Ik denk aan een meneer, inmiddels helaas overleden, met wie het heel moeilijk was in contact te komen. Hij vond anderen soms veel te opdringerig. Desondanks konden we af en toe samen lachen – oh, zijn piepende lach !- en zingen, enz.
Ik was zijn contactpersoon en we zaten in een heel donkere garage, zonder iets te zeggen. En opeens hield hij me minder op afstand - en onze band werd erdoor versterkt.
Dat vind ik de sterkste motivatie in mijn werk: het scheppen van een band in een onzichtbaar, ontastbaar, onmeetbaar ogenblik.
Voor mij is dat essentieel.
- Iannis, sociaal werker