Meneer G*. is een patiënt die veel voor me betekent. Onder andere omdat hij oud is; hij doet me een beetje aan mijn grootvader denken.
Hij is een heel aardig persoon, heel zachtaardig. Hij verwelkomt ons altijd met een grote glimlach. Hij roept dan, "Oh, mijn kleine beschermengelen zijn hier!" Dit zijn luchtigere ontmoetingen dan gewoonlijk, waarbij je niet altijd alles hoeft te onderhandelen, zoals bij sommige patiënten het geval is. Nu ja, het hangt af van het onderwerp :-) .
Hij heeft grote geheugenproblemen, en dat raakt mij ook. Soms zegt hij een uur lang dezelfde dingen. Het kan vermoeiend lijken, maar meestal vind ik het ontroerend. Ik weet niet zeker waarom, ik kan het niet goed verwoorden.
Hij is een man waar we veel geduld mee moeten hebben. Hij is heen en weer gegaan tussen de straat en verschillende woningen. Maar er is nog steeds een supersterke band met hem. Ook al is het soms een stap vooruit en twee stappen achteruit, ik heb de indruk dat het ons altijd lukt om vooruit te komen en dat de band nog lang zal blijven bestaan.
Hij beschrijft zichzelf als een "luxe dakloze man". Ook al was het met de Covid wat moeilijker. Hij probeert zich bijvoorbeeld altijd goed te kleden. Hij heeft ook zijn eigen kleine gewoontes die hij leuk vindt: elke ochtend op dezelfde plaats zijn koffie drinken, zijn krant en stripverhaal lezen. Deze routine "kadert" hem in zijn omzwervingen, zoals hij zelf zegt.
Tegenwoordig zitten we in een fase met concrete projecten, en het verlaten van de straat staat voor de deur. Maar zijn grote geheugenproblemen maken de dingen ingewikkeld. Onder andere om hem te laten opdagen voor onze afspraken. Hij is sterk in ontkenning en hij minimaliseert veel. Tegelijkertijd accepteert hij dat we het voor hem opschrijven, en hij juicht dat toe. "Ja, het is goed dat ik het bijhoud", zegt hij dan. Maar dit vergeten is nog steeds een gevoelig onderwerp, want als je hem er te veel aan herinnert, raakt hij een beetje van streek.
Zijn kleine gewoontes kunnen soms zorgen baren. Zo vonden we een tijdje geleden een geweldig appartement voor hem, wat hij leuk vond. Maar hij bleef er maar een dag, en toen ging hij liever terug naar waar hij zijn routine had. Dus verloor hij het appartement. We moesten het leegmaken en hem zijn spullen teruggeven op straat, waar hij meestal woont. Hij heeft zelfs geen enkele nacht doorgebracht in dat appartement...
Het is veel investeren, het is frustrerend, maar het hoort bij het werk. Hij was niet in staat geweest om zijn speciale behoeften te verwoorden voor deze verhuizing, ondanks onze vele gesprekken. Hij had veel angst om alleen in een onbekende buurt te wonen. Maar het goede is dat deze angst een trigger heeft geactiveerd, en we weten beter wat hem past voor de volgende keer!
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.
Wil je meer te weten komen over ons werk aan huis ?
© P-Y Jortay - Straatverplegers 2020