Verhalen

In deze getuigenis vertelt Lucia, een collega sociaal werkster, over haar eerste herhuisvestingervaring met Straatverplegers. Ze was toen nog stagiaire. Aangezien dit op een mislukking uitliep, is het een goede illustratie van de mogelijke ups & downs voorafgaand aan de duurzame re-integratie van dakloze mensen.

Die ochtend opent meneer A. het hek van het terrein waarop zijn modulaire woning staat. We hebben hem opgebeld om hem van onze onverwachte komst te verwittigen en hij heeft zich snel klaargemaakt om ons met een brede glimlach te ontvangen. Voor mij is het een weerzien nadat hij enkele maanden in zijn module heeft doorgebracht. Zijn zout- en peperkleurig haar is zorgvuldig geborsteld en zijn gezicht gebruind en vriendelijk. Hij nodigt ons hartelijk uit om binnen en koele coke te komen drinken.

Madame S. woont al meer dan twee jaar in een treinstation in de regio Luik. Ze woont midden in een gang, te midden van het rumoer. Ze leeft waar mensen passeren, soms stilstaan maar altijd weer doorlopen. Ze woont daar teruggetrokken in een hoek. Men ziet haar niet, maar men ruikt haar. Met een geur die afstoot, die je doet kokhalzen, je wegjaagt. Maar hoe dan ook, ze bestaat.

Met deze repliek van Charlie Chaplin eindigde een van mijn ontmoetingen met meneer G. We kwamen hem opzoeken om hem te begeleiden naar het ziekenhuis, waar hij een afspraak had met een specialist.

Onze patiënte, mevrouw J., trok een paar maanden geleden in haar appartement. Ze vocht als een leeuwin om, na er 8 jaar geleefd te hebben, de straat te verlaten.

Wij hebben meneer W. op straat ontmoet en begeleiden hem nu al een aantal jaren. Voor zover we zijn geschiedenis kennen is zijn levensloop altijd gecompliceerd geweest. Ondanks de ups en downs is hij vastberaden en zeker een van de meest innemende persoon waar we mee werken! 

Hij werd in het begin van de jaren 60 in Brussel geboren. Na een burn-out en een periode van heftig isolement leefde hij meerdere jaren op straat. Hoewel hij over een woning beschikt, gaat zijn gezondheid zienderogen achteruit.

Meneer B heeft zijn nieuwe woning op een dinsdag kunnen betrekken nadat hij 6 jaar op straat had doorgebracht. Hij heeft er zich goed ingeleefd, dat is meteen zichtbaar. Hij ontvangt ons met een kop koffie. Er zijn afspraken met artsen gemaakt om zijn gezondheid weer op peil te brengen. En hij heeft ons laten weten wat de woning hem heeft gegeven: gemoedsrust en de mogelijkheid fysiek uit te rusten.

Die ochtend heeft me eraan herinnerd hoe belangrijk het is om ieders persoonlijke ritme in het genezingsproces te respecteren. Het is essentieel meneer F de nodige tijd te geven om in zijn eigen tempo, zonder overhaasten, zijn moeilijkheden te overwinnen.

Straatverplegers doet geweldig werk maar we stoten soms op een ingewikkeld systeem waarin we geen oplossingen vinden. Maar we geven de hoop niet op. We raken er wel uit. Ook al duurt het lang.

Als we zien wat meneer H moet doormaken, beseffen we dat er nog heel wat verbeterd moet worden opdat al die mensen die we elke dag ontmoeten, snel de straat de rug kunnen toekeren.

Als vrijwillige verpleegster bij de VZW Straatverplegers kom ik door het werk op straat soms tot interessante ontmoetingen met mensen die er leven.